نوشته ی شماره ی 5 (مدرسه ی ما...)

نزدیک شدن به ماه مهر آدم رو یاد بچگی هاش میندازه، با چه شوق و ذوقی روزشماری میکردیم که اول مهر برسه و ما بریم مدرسه. مدرسه رفتن واسه ما که تو روستا بزرگ شدیم حس و حالش با بچه های شهری  فرق داشت.

 تو شهر بچه ها کل تابستون شاید هیچ کدوم از رفقای مدرسه شون رو نمی دیدن و شوق دیدار دوستان تو دلشون موج میزد ولی ما که کل تابستون رو با دوستامون بودیم حتی بیشتر از زمان مدرسه اونا رو میدیدیم و تو خاک وخل روستا بازی میکردیم عملا سهمی در این شوق نداشت.

مدرسه تو روستای ما روبه روی روستا بود، اینطور بگم که از تو روستا باید یه رودخونه رو رد میکردیم و دقیقا روبه روی روستا به مدرسه میرسیدیم( شکل عدد هفت). فک نکنین رودخونه ی خوروشان بود نه تو زمستون آبش بیشتر میشد ولی خوشبختانه زمان ما به واسطه ی جاده سازی روی رودخونه پل داشت، بگذریم...

توی شهر از اواسط شهریور یا شاید زودتر اکثر دانش آموزان برای تهیه ی کیف و کفش و دفتر و کتاب اقدام میکنن ما توی روستا باید منتظر میشدیم تا مغازه ی لوازم التحریری که کتاب های مدارس راهنمایی یا دبیرستان رو میاورد برای خرید به شهر بره و ملزومات نو بیاره البت یه سری از بچه ها به واسطه ی فامیل یا سفر به شهر نزدیک نیازشون رو تامین میکردن. دفتر تعاونی جلد صورتی مداد استدلر یا سوسمار نشان مداد تراش شمشیر نشان کیف هم میاورد ولی خیلی کم (خوشبختانه ساده بود دیگه عکس جومونگ و عروسک باربی نداشت...

تو روستا زیاد مهم نبود کفش و لباست نو باشه البت که تمیز بودن و آراسته بودن دانش آموزان خیلی مهم بود (شلخته ها تنبیه بدنی شدید میشدن..) 

 مهم نبود کیفت واسه پارسال بود یا کهنه بود برعکس یک امتیاز برات محسوب میشد و پیش دوستات کلاس میزاشتی که چقدر خوب کیفت رو خوب نگه داشتی( نیمه پر لیوان رو دیدن رو از بچگی یاد گرفتیم...)

بعضی از دوستامون هم بعد از یک هفته یه کش مینداختن دور کتاب و دفترشون می اومدن مدرسه (تو بچه های بزرگتر یا سال بالایی یکی از موارد فخر فروشی بود البت پسرا از این کارا میکردن (تو مدرسه ی ما دختر و پسر باهم درس میخوندن))

تو روستا به واسطه برف و بارون روز هایی که باید چکمه می پوشیدیم بیشتر از روزایی بود که کفش می پوشیدیم (بارون که میگم بارون قدیم رو میگما...) یکی از مواردی که جای بحث بین بچه ها داشت مارک روی چکمه ها بود شتر نشان اسب نشان نوشته ی خارجی... بعضی وقتا این چکمه ها سوراخ میشد بچه روستا هم آخر نبوغ ، یه تیکه از چکمه های کهنه و بلاستفاده رو با آتیش داغ می کردیم و روی جایی که سوراخ بود چسب میزدیم بعد فرداش واسه بچه ها کلاس میزاشتیم که خودمون چسب زدیم. خود  من بیشتر از اینکه دوست داشته باشم چکمه ی نو بخرم دوست داشتم چکمه ام از این چسب ها داشته باشه(بچه روستا از بچگی به فکر خونواده و مخصوصا جیب پدرش هست...)

داشتم میگفتم شوقی داشتیم واسه باز شدن مدرسه، یکی از دلایلش دیدن معلم جدید بود ، تو روستا تقریبا هر سال معلم جدید می اومد این شوق شاید بعد از هفته ی اول به عزا تبدیل میشد(اگه معلمتون از اون خوش اخلاقا!!!! بود)

تو زنگ تفریح برا تغذیه بعضی وقتا یه سری بیسکویت خوب (قابل خوردن) میدادن و خیلی وقتا یه چیزایی میدادن که ما به تقلید از بچه های بزرگتر برای مسابقه ی پرتاب دیسک ازشون استفاده میکردیم.

خیلی ها برای زنگ تفریح از خونه نون میاوردن شاید بعضی وقتا یه پنیری هم بود همراش، ولی معرفت داشتیم و اون نون خالی رو هم باهم میخوردیم(ساندویچ سوسیس و همبرگر و چه میدونم کالباس حتی در رویا های ما هم نبود) لذتی داشت(حسرت اون لذت رو الان میخورم)

مداد که کوچیک میشد رو نمینداختیم صبر میکردیم تا خودکارمون تموم شه بعد پلاستیک خودکار رو گرم میکردیم ومیشد مدادگیر ما چقدر کلاس داشت...

وای که چقدر دلم واسه اون دوران تنگ شده...

اینایی رو که نوشتم اگه با دقت خونده باشین یه چیزایی شاید بزرگ نمایی میکنه:

 فکر اقتصادی، قناعت، معرفت، ساده زیستی و سخت نگرفتن زندگی

اینا رو طی دوران تحصیل در دوران ابتدایی بچه ها یاد میگرفتن (ناخواسته)یه جورایی از موارد و ویژگی های سبک زندگی درست رو تو دوران مدرسه حتی مدرسه ی ابتدایی یاد میگرفتن. واسه اینه که با دوستامون که میشینیم بهشون میگم شما همیشه جلو تر از سنتون زندگی کردین.

نمی خوام بگم اونایی که تو شهر تحصیل میکنن به این موارد برخورد نمیکنن ولی خیلی کمتره.

حالا که خودم شهر نشین شدم(متاسفانه) و دارم مدارس رو با دقت بیشتری میبینم خیلی اذیت میشم حتی نگاه کردن تلویزیون در آستانه مهر ماه منو اذیت میکنه مصرف گرایی رو به شدت بزرگ کردن خواه و ناخواه بچه باید بره کیف بخره حتما باید بره لباس نو تهیه کنه بچه های امروز هم اصلا اهمیت به درآمد والدین نمیدن (شاید خیلی کم چنین بچه هایی باشن) چشم و هم چشمی از همین الان تو بچه ها هست...

 نمیشه سبک زندگی رو اینطوری تغییر داد ، سبک زندگی که یکی از دغدغه های امروز جامعه ی ماست ..

ببخشین خیلی وقت بود که چیزی ننوشتم یه کم طولانی شد.

نظرات و خاطرات شما برام مهم هستند پس یادتون نره.

التماس دعا.